Rynki wschodzące
Czym są rynki wschodzące
Rynki wschodzące (z ang. emerging markets) to określenie używane w odniesieniu do niektórych regionów świata ze względu na ich charakterystyczne cechy rozwoju gospodarczego i aktywności rynków finansowych. W pojęciu tym mieszczą się wszystkie państwa, które znalazły się na drodze od gospodarki rozwijającej się do gospodarki rozwiniętej. Przykładowymi rynkami wschodzącymi są Chiny, Indie, Malezja czy kraje Europy Środkowo-Wschodniej. Kraje te z reguły cechują się szybkim wzrostem gospodarczym oraz dużym poziomem inwestycji (choć nie zawsze jest to regułą), dlatego też stają się atrakcyjnym miejscem do lokowania kapitału (szczególnie na rynkach papierów wartościowych, z których zazwyczaj można uzyskać wyższe stopy zwrotu, niż z giełd krajów wysoko rozwiniętych).
Lista rynków wschodzących według MSCI
Według danych Morgan Stanley Capital International:
Lista rynków wschodzących według FTSE
FTSE Group na podstawie dochodu narodowego i rozwoju infrastruktury rynkowej rozróżnia rynki wschodzące na zaawansowane i drugorzędne. Zaawansowane charakteryzuje wyższy średni dochód narodowy i zaawansowana infrastruktura, natomiast drugorzędne – wyższy średni, niższy średni albo niski dochód narodowy, solidna infrastruktura rynkowa i rozmiar. Do drugorzędnych zalicza się również te rynki, które normalnie określono by jako zaawansowane, gdyby nie słabiej rozwinięta infrastruktura rynkowa.
Zaawansowane rynki wschodzące
Lista rynków wschodzących według BEM
Wielkimi Rynkami Wschodzącymi (Big Emerging Market, BEM) określa się następujące gospodarki:
13 kwietnia 2011 wraz z przyjęciem do grupy RPA zmianie uległa nazwa BRIC poprzez dodanie litery "S".
Kraje BRICS nie tworzą sojuszu politycznego (jak np. Unia Europejska) ani formalnego stowarzyszenia handlu. Cele krajów zrzeszonych to:
Stworzenie nowego systemu walutowego
Zwiększenie roli państw rozwijających się w światowych instytucjach walutowych
Zreformowanie ONZ
Określenie BRIC zostało po raz pierwszy użyte przez Jima O'Neill w publikacji "Building Better Economic BRICs" opublikowanej w listopadzie 2001 a następnie rozpowszechnione w 2003, dzięki ogłoszonej przez Goldman Sachs prognozie, z której wynikało, że do połowy XXI wieku państwa te będą potęgami światowymi.
Po raz pierwszy jako BRIC państwa te spotkały się na szczeblu ministerstw spraw zagranicznych podczas Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych w Nowym Jorku w 2006. Rok później miało miejsce kolejne spotkanie, również z okazji Zgromadzenia Ogólnego ONZ.
13 kwietnia 2011 do BRIC dołączyła Republika Południowej Afryki.
BRICS składa się z niejednorodnej grupy ekonomicznej o charakterystycznych cechach ekonomicznych - w której Rosja jest gospodarką opartą na towarach, Chiny są gospodarką opartą na wywozie, Indie to krajowa gospodarka konsumencka, Brazylia ma bardzo rozwiniętą strukturę gospodarczą, a Republika Południowej Afryki jest najszybciej rozwijającym się regionem Afryki.
Źródło: Wikipedia
Lista rynków wschodzących według MSCI
Według danych Morgan Stanley Capital International:
- Brazylia
- Chile
- Chiny
- Czechy
- Egipt
- Filipiny
- Indie
- Indonezja
- Izrael
- Kolumbia
- Korea Południowa
- Malezja
- Maroko
- Meksyk
- Peru
- Polska
- Tajwan
- Południowa Afryka
- Rosja
- Tajlandia
- Turcja
- Węgry
Lista rynków wschodzących według FTSE
FTSE Group na podstawie dochodu narodowego i rozwoju infrastruktury rynkowej rozróżnia rynki wschodzące na zaawansowane i drugorzędne. Zaawansowane charakteryzuje wyższy średni dochód narodowy i zaawansowana infrastruktura, natomiast drugorzędne – wyższy średni, niższy średni albo niski dochód narodowy, solidna infrastruktura rynkowa i rozmiar. Do drugorzędnych zalicza się również te rynki, które normalnie określono by jako zaawansowane, gdyby nie słabiej rozwinięta infrastruktura rynkowa.
Zaawansowane rynki wschodzące
- Brazylia
- Meksyk
- Tajwan
- Południowa Afryka
- Węgry
- Argentyna
- Chile
- Chiny
- Czechy
- Egipt
- Filipiny
- Indie
- Indonezja
- Kolumbia
- Malezja
- Maroko
- Pakistan
- Peru
- Rosja
- Tajlandia
- Turcja
Lista rynków wschodzących według BEM
Wielkimi Rynkami Wschodzącymi (Big Emerging Market, BEM) określa się następujące gospodarki:
- Brazylia
- Chiny
- Egipt
- Filipiny
- Indie
- Indonezja
- Korea Południowa
- Polska
- Południowa Afryka
- Rosja
- Turcja
13 kwietnia 2011 wraz z przyjęciem do grupy RPA zmianie uległa nazwa BRIC poprzez dodanie litery "S".
Kraje BRICS nie tworzą sojuszu politycznego (jak np. Unia Europejska) ani formalnego stowarzyszenia handlu. Cele krajów zrzeszonych to:
Stworzenie nowego systemu walutowego
Zwiększenie roli państw rozwijających się w światowych instytucjach walutowych
Zreformowanie ONZ
Określenie BRIC zostało po raz pierwszy użyte przez Jima O'Neill w publikacji "Building Better Economic BRICs" opublikowanej w listopadzie 2001 a następnie rozpowszechnione w 2003, dzięki ogłoszonej przez Goldman Sachs prognozie, z której wynikało, że do połowy XXI wieku państwa te będą potęgami światowymi.
Po raz pierwszy jako BRIC państwa te spotkały się na szczeblu ministerstw spraw zagranicznych podczas Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych w Nowym Jorku w 2006. Rok później miało miejsce kolejne spotkanie, również z okazji Zgromadzenia Ogólnego ONZ.
13 kwietnia 2011 do BRIC dołączyła Republika Południowej Afryki.
BRICS składa się z niejednorodnej grupy ekonomicznej o charakterystycznych cechach ekonomicznych - w której Rosja jest gospodarką opartą na towarach, Chiny są gospodarką opartą na wywozie, Indie to krajowa gospodarka konsumencka, Brazylia ma bardzo rozwiniętą strukturę gospodarczą, a Republika Południowej Afryki jest najszybciej rozwijającym się regionem Afryki.
Źródło: Wikipedia
Grupa G7
G7 (ang. Group of Seven; w latach 1975–1976 – G6; 1997–2014 – G8) to grupa siedmiu państw, które są jednymi z najważniejszych na świecie pod względem gospodarczym: Francja, Japonia, Niemcy, Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, Włochy (G6, od 1975) i Kanada (G7, od 1976). Przywódcy państw należących do G7 oraz przewodniczący Rady Europejskiej i przewodniczący Komisji Europejskiej (jako przedstawiciele Unii Europejskiej) spotykają się co roku na szczytach polityczno-gospodarczych. Lokalizacja szczytu zmieniała się rotacyjnie według następującej kolejności: Francja, Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, Niemcy, Japonia, Włochy, Kanada. W 2014 gospodarzem szczytu była Unia Europejska, a odbył się on w Brukseli. Od 1997 do 2014 członkiem grupy była także Rosja (w tym czasie grupa działała jako G8). Po aneksji Krymu przez Rosję i rozpoczęciu wojny w Donbasie pozostałe państwa grupy postanowiły zawiesić członkostwo Rosji, powracając do formuły G7. W czerwcu 2014 nie odbył się szczyt G8 w Rosji (w Soczi), ale – zamiast niego – szczyt G7 (bez udziału Rosji) w Brukseli. Formalnie Rosja została zawieszona 24 marca 2014.
W celu zwiększenia reprezentatywności forum od 2005 odbywają się spotkania określane jako G8+5, z udziałem przedstawicieli Chin, Brazylii, Indii, Meksyku i Południowej Afryki. Przed zaproszeniem Rosji do składu grupy (w 1997) odbywały się po szczytach G7 (od 1994) spotkania, określane wówczas jako G7+1, z przedstawicielami Rosji.
G7 nie jest organizacją międzynarodową, a jedynie grupą państw, których przywódcy spotykają się na swoistym forum polityczno-ekonomicznym. Ugrupowanie to nie posiada swoich stałych organów ani sformalizowanej struktury. Prezydencja w grupie obejmowana jest co roku przez kolejny kraj, który jest odpowiedzialny za organizację spotkań ministerialnych i szczytu, w którym uczestniczą szefowie tych państw.
Grupa G8+5, nieformalnie G13 to grupa skupiająca przywódców z G8 (Francja, Japonia, Kanada, Niemcy, Rosja, Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, Włochy) oraz pięciu przywódców krajów gospodarek wschodzących (Brazylia, Chiny, Indie, Meksyk, Republika Południowej Afryki).
Grupa G8+5 została utworzona w 2005 roku, kiedy ówczesny premier Wielkiej Brytanii Tony Blair, jako przewodniczący 31. szczytu grupy G8 w Gleneagles w Szkocji, zaprosił przywódców gospodarek wschodzących do wspólnych rozmów. Powiększenie grupy G8 o kolejne państwa miało spowodować, że silniejsza i lepiej reprezentowana grupa będzie mogła sprawniej i lepiej działać wobec problemu ocieplania się klimatu i globalizacji.
W trakcie trwania 33. szczytu grupy G8 w Heiligendamm w 2007 roku, kanclerz Angela Merkel ogłosiła rozpoczęcie „Procesu z Heiligendamm”, którego efektem ma być pełna instytucjonalizacja stałego dialogu pomiędzy krajami G8 i pięcioma największymi gospodarkami wschodzącymi.
Ten proces kończy debatę na temat powiększenia G8 w hipotetyczną G9, G11 itd., ponieważ Merkel zadeklarowała, że „celem jest włączenie tych wszystkich krajów w jedną grupę, która będzie nazywana G8+5”.
W celu zwiększenia reprezentatywności forum od 2005 odbywają się spotkania określane jako G8+5, z udziałem przedstawicieli Chin, Brazylii, Indii, Meksyku i Południowej Afryki. Przed zaproszeniem Rosji do składu grupy (w 1997) odbywały się po szczytach G7 (od 1994) spotkania, określane wówczas jako G7+1, z przedstawicielami Rosji.
G7 nie jest organizacją międzynarodową, a jedynie grupą państw, których przywódcy spotykają się na swoistym forum polityczno-ekonomicznym. Ugrupowanie to nie posiada swoich stałych organów ani sformalizowanej struktury. Prezydencja w grupie obejmowana jest co roku przez kolejny kraj, który jest odpowiedzialny za organizację spotkań ministerialnych i szczytu, w którym uczestniczą szefowie tych państw.
Grupa G8+5, nieformalnie G13 to grupa skupiająca przywódców z G8 (Francja, Japonia, Kanada, Niemcy, Rosja, Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, Włochy) oraz pięciu przywódców krajów gospodarek wschodzących (Brazylia, Chiny, Indie, Meksyk, Republika Południowej Afryki).
Grupa G8+5 została utworzona w 2005 roku, kiedy ówczesny premier Wielkiej Brytanii Tony Blair, jako przewodniczący 31. szczytu grupy G8 w Gleneagles w Szkocji, zaprosił przywódców gospodarek wschodzących do wspólnych rozmów. Powiększenie grupy G8 o kolejne państwa miało spowodować, że silniejsza i lepiej reprezentowana grupa będzie mogła sprawniej i lepiej działać wobec problemu ocieplania się klimatu i globalizacji.
W trakcie trwania 33. szczytu grupy G8 w Heiligendamm w 2007 roku, kanclerz Angela Merkel ogłosiła rozpoczęcie „Procesu z Heiligendamm”, którego efektem ma być pełna instytucjonalizacja stałego dialogu pomiędzy krajami G8 i pięcioma największymi gospodarkami wschodzącymi.
Ten proces kończy debatę na temat powiększenia G8 w hipotetyczną G9, G11 itd., ponieważ Merkel zadeklarowała, że „celem jest włączenie tych wszystkich krajów w jedną grupę, która będzie nazywana G8+5”.