Kroniki Akaszy
|
Kroniki Akaszy. Część 1Kroniki Akaszy to „kosmiczna baza danych” wykraczająca poza wszystkie sfery i wymiary fizyczne znane dziś człowiekowi. Kronika Akaszy może być traktowana jako ogromna biblioteka informacji w której czas i przestrzeń nie istnieją. Kroniki Akaszy mogą być również traktowane jako przestrzeń, odzwierciedlającą nasze wybory i pragnienia, a gdy jest to wymagane, zapewniająca dostęp do naszego wyższego Ja, aby zrozumieć, jak te wybory na nas wpłynęły.
Jak uzyskać dostęp do swoich zapisów w Kronice Akaszy? Teoretycznie każdy może uzyskać dostęp do swoich zapisów w Kronice Akaszy. Chodzi o znalezienie odpowiedniej częstotliwości, aby połączyć się i przekazywać informacje przez podświadomy umysł do świadomego umysłu. Znaki, które każdego dnia mijamy i przebłyski które na różne sposoby codziennie docierają do naszej świadomości to drzwi do Kroniki Akaszy. Wystarczy odrobina uważności i skupienia. Z powodu przyspieszonego rozwoju świadomości, którego ludzkość aktualnie jest świadkiem, wiele osób jest otwartych na pozyskiwanie informacji z tej przestrzeni. Także osoby rozwinięte duchowo oferują konsultacje służąc jako przewodnicy i łącznicy między polem Akaszy a poszukującym informacji człowiekiem. Kroniki Akaszy to codzienna próba odczytywania znaków i subtelnych sygnałów z otaczającego nas świata w celu poprawy jakości życia każdego z nas, naszych społeczności i nas jako części ludzkości. Część 1 Kronik Akaszy to wprowadzenie do wglądu w rzeczywistość, która jest obecna cały czas obok nas. Rzeczywistość której nie dostrzegamy lub nie potrafimy odczytać, zrozumieć i wprowadzić w nasze codzienne życie. Zamów już teraz tom 1: "Kroniki Akaszy. Część 1" |
Seria wydawnicza "Kroniki Akaszy"
Czym są Kroniki Akaszy
Kronika Akaszy, Akaśa (आकाश, Ākāśa, Akasha) to słowo pochodzące z sanskrytu oznaczające eter rozpatrywany w dwóch znaczeniach: w sensie mitologicznym i jako jeden z żywiołów. Eter jest piątym, podstawowym elementem, który obejmuje pozostałe cztery żywioły: vata – powietrze, ap – woda, agni – ogień i prithivi – ziemia.
Udowodnieniem istnienia tego elementu zajmowali się między innymi naukowcy jak: Albert Einstein, Nicola Tesla, Ervin Laszlo, Gregg Braden czy Bruce Lipton. Aktualna fizyka kwantowa potwierdziła istnienie Akaszy jako pola energetycznego i nazwała je polem punktu zerowego. Pole to składa się z fluktuujących energii i informacji, które tworzą Wszechświat i wszystko co w nim się znajduje. Według fizyki kwantowej pole to tworzy, przechowuje, transportuje i zapisuje wszelkie byty materialne i niematerialne, począwszy od atomów, planet, galaktyk po doświadczenia, emocje i całą istniejącą świadomość.
Termin Akasza pojawiał się w każdej starożytnej kulturze i duchowej tradycji jako Księga Życia, w której zapisywane są wszelkie wydarzenia, myśli i czyny. Wierzono, że poprzez odpowiednie przygotowanie się i dostrojenie do wibracji Akaszy, można się z nią połączyć by pozyskiwać informacje. W czasach nowożytnych dostęp do jej zapisów miał między innymi żyjący w pierwszej połowie XX wieku Edgar Cayce. W stanie transu otrzymywał rozbudowane przekazy z tego pola, dzięki którym zdobył ogromne zasługi w dziedzinie medycyny. Z Akaszy korzystał również filozof Rudolf Steiner czy medium Helena Bławatska.
Według ezoteryków Kronika Akaszy jest polem pamięci wszechświata, z którego można czerpać wspomnienia należące do wszystkich ludzi żyjących na Ziemi oraz każdego istnienia (ezoteryka zakłada, że istnienie jest przynależne wszystkiemu co istnieje np. minerałom, roślinom, zwierzętom, ludziom a nawet planetom). Ten niewidzialny zapis ma sięgać zarówno do przeszłości, dziejącej się teraźniejszości jak i przyszłości.
W teozofii i antropozofii kroniki Akaszy są kompendium wszystkich uniwersalnych wydarzeń, myśli, słów, emocji i zamiarów, jakie kiedykolwiek miały miejsce w przeszłości, teraźniejszości lub przyszłości w odniesieniu do wszystkich bytów i form życia, nie tylko ludzkich. Teozofowie uważają, że są one zakodowane na niefizycznej płaszczyźnie egzystencji, znanej jako płaszczyzna mentalna. Uważa się, że wszystkie myśli, słowa, intencje generują swoją własną unikalną „częstotliwość lub wibrację”, która jest przechowywana w Kronikach Akaszy.
Zamów już teraz tom 1: "Kroniki Akaszy. Część 1"
Udowodnieniem istnienia tego elementu zajmowali się między innymi naukowcy jak: Albert Einstein, Nicola Tesla, Ervin Laszlo, Gregg Braden czy Bruce Lipton. Aktualna fizyka kwantowa potwierdziła istnienie Akaszy jako pola energetycznego i nazwała je polem punktu zerowego. Pole to składa się z fluktuujących energii i informacji, które tworzą Wszechświat i wszystko co w nim się znajduje. Według fizyki kwantowej pole to tworzy, przechowuje, transportuje i zapisuje wszelkie byty materialne i niematerialne, począwszy od atomów, planet, galaktyk po doświadczenia, emocje i całą istniejącą świadomość.
Termin Akasza pojawiał się w każdej starożytnej kulturze i duchowej tradycji jako Księga Życia, w której zapisywane są wszelkie wydarzenia, myśli i czyny. Wierzono, że poprzez odpowiednie przygotowanie się i dostrojenie do wibracji Akaszy, można się z nią połączyć by pozyskiwać informacje. W czasach nowożytnych dostęp do jej zapisów miał między innymi żyjący w pierwszej połowie XX wieku Edgar Cayce. W stanie transu otrzymywał rozbudowane przekazy z tego pola, dzięki którym zdobył ogromne zasługi w dziedzinie medycyny. Z Akaszy korzystał również filozof Rudolf Steiner czy medium Helena Bławatska.
Według ezoteryków Kronika Akaszy jest polem pamięci wszechświata, z którego można czerpać wspomnienia należące do wszystkich ludzi żyjących na Ziemi oraz każdego istnienia (ezoteryka zakłada, że istnienie jest przynależne wszystkiemu co istnieje np. minerałom, roślinom, zwierzętom, ludziom a nawet planetom). Ten niewidzialny zapis ma sięgać zarówno do przeszłości, dziejącej się teraźniejszości jak i przyszłości.
W teozofii i antropozofii kroniki Akaszy są kompendium wszystkich uniwersalnych wydarzeń, myśli, słów, emocji i zamiarów, jakie kiedykolwiek miały miejsce w przeszłości, teraźniejszości lub przyszłości w odniesieniu do wszystkich bytów i form życia, nie tylko ludzkich. Teozofowie uważają, że są one zakodowane na niefizycznej płaszczyźnie egzystencji, znanej jako płaszczyzna mentalna. Uważa się, że wszystkie myśli, słowa, intencje generują swoją własną unikalną „częstotliwość lub wibrację”, która jest przechowywana w Kronikach Akaszy.
Zamów już teraz tom 1: "Kroniki Akaszy. Część 1"
Kroniki Akaszy. Znaczenia
Akasza, Akasha lub Akash ( w sanskrycie ākāśa आकाश ) oznacza przestrzeń, niebo lub eter w tradycyjnej indyjskiej kosmologii, w zależności od religii. Termin ten został również przyjęty w zachodnim okultyzmie i spirytualizmie pod koniec XIX wieku. W wielu współczesnych językach indoaryjskich i drawidyjskich odpowiadające mu słowo (często tłumaczone jako Akash ) zachowuje ogólne znaczenie słowa „niebo”.
Słowo Akasza w sanskrycie pochodzi od rdzenia kāś oznaczającego „być”. Występuje jako rzeczownik rodzaju męskiego w sanskrycie wedyjskim z ogólnym znaczeniem „otwarta przestrzeń, pustka”. W klasycznym sanskrycie rzeczownik uzyskuje rodzaj nijaki i może wyrażać pojęcie „niebo; atmosfera” ( Manusmrti , Shatapatha Brahmana ). W filozofii wedantystycznej słowo to nabiera technicznego znaczenia jako „ulotny płyn, wyobrażany jako przenikający kosmos”.
W hinduizmie wedantyjskim akasza oznacza podstawę i esencję wszystkich rzeczy w świecie materialnym; pierwszy utworzony element. Mantra wedyjska " prthivyapastejovayurakaśat " wskazuje na kolejność początkowego pojawiania się pięciu podstawowych elementów wulgarnych. Tak więc po raz pierwszy pojawiła się przestrzeń, z której pojawiło się powietrze, z tego ognia lub energii, z której pojawiła się woda, a stamtąd ziemia. Jest to jeden z Panchamahabhuta, czyli „pięciu elementów”; jego główną cechą jest Shabda (dźwięk). Bezpośrednim tłumaczeniem słowa akasza jest słowo oznaczające „górne niebo” lub „przestrzeń” w hinduizmie.
Szkoły filozofii hinduskiej Nyaya i Vaisheshika stwierdzają, że akasza lub eter jest piątą fizyczną substancją, która jest podłożem jakości dźwięku. Jest to jedna, wieczna i wszechprzenikająca substancja fizyczna, która jest niedostrzegalna.
Według szkoły sankhji akasza jest jednym z pięciu mahabhut (wielkich elementów fizycznych) posiadających specyficzną właściwość dźwięku.
W Shiva Puranie identyfikuje akaszę jako posiadającą „jedyny atrybut dźwięku”. W Linga Puranie akasza jest tłumaczona jako „firmament” i wymieniona jako jedno z 1008 imion Pana Shivy.
Słowo Akasza w sanskrycie pochodzi od rdzenia kāś oznaczającego „być”. Występuje jako rzeczownik rodzaju męskiego w sanskrycie wedyjskim z ogólnym znaczeniem „otwarta przestrzeń, pustka”. W klasycznym sanskrycie rzeczownik uzyskuje rodzaj nijaki i może wyrażać pojęcie „niebo; atmosfera” ( Manusmrti , Shatapatha Brahmana ). W filozofii wedantystycznej słowo to nabiera technicznego znaczenia jako „ulotny płyn, wyobrażany jako przenikający kosmos”.
W hinduizmie wedantyjskim akasza oznacza podstawę i esencję wszystkich rzeczy w świecie materialnym; pierwszy utworzony element. Mantra wedyjska " prthivyapastejovayurakaśat " wskazuje na kolejność początkowego pojawiania się pięciu podstawowych elementów wulgarnych. Tak więc po raz pierwszy pojawiła się przestrzeń, z której pojawiło się powietrze, z tego ognia lub energii, z której pojawiła się woda, a stamtąd ziemia. Jest to jeden z Panchamahabhuta, czyli „pięciu elementów”; jego główną cechą jest Shabda (dźwięk). Bezpośrednim tłumaczeniem słowa akasza jest słowo oznaczające „górne niebo” lub „przestrzeń” w hinduizmie.
Szkoły filozofii hinduskiej Nyaya i Vaisheshika stwierdzają, że akasza lub eter jest piątą fizyczną substancją, która jest podłożem jakości dźwięku. Jest to jedna, wieczna i wszechprzenikająca substancja fizyczna, która jest niedostrzegalna.
Według szkoły sankhji akasza jest jednym z pięciu mahabhut (wielkich elementów fizycznych) posiadających specyficzną właściwość dźwięku.
W Shiva Puranie identyfikuje akaszę jako posiadającą „jedyny atrybut dźwięku”. W Linga Puranie akasza jest tłumaczona jako „firmament” i wymieniona jako jedno z 1008 imion Pana Shivy.
Kroniki Akaszy. Buddyzm
W fenomenologii buddyjskiej akasza dzieli się na ograniczoną przestrzeń (ākāsa-dhātu) i nieskończoną przestrzeń (ajatākasā).
Vaibhashika, wczesna szkoła filozofii buddyjskiej, utrzymuje, że akasza jest prawdziwa. Akasza jest identyfikowany jako pierwsza jhāna arupa, ale zwykle tłumaczy się jako „nieskończona przestrzeń”.
Bodhisattwa Ākāśagarbha (chiński :虛空藏菩薩; pinyin : Xūkōngzàng Púsà ; japońska wymowa : Kokūzō Bosatsu ; koreański : 허공장보살 ; romaja: Heogongjang Bosal , standardowy tybetański Namkha'i Nyingpo, wietnamski Hư w chińskim Không Tạng) w buddyzmie japońskim i koreańskim jest związany z wielkim elementem (mahābhūta) przestrzeni (ākāśa). Czasami nazywany jest także Gaganagańja, co oznacza „klejnot nieba”.
Ākaśagarbha jest uważany jako jeden z ośmiu wielkich bodhisattwów. Jego imię można przetłumaczyć jako „nieograniczony skarbiec kosmosu” lub „magazyn pustki”, ponieważ mówi się, że jego mądrość jest nieograniczona jak sama przestrzeń. Czasami jest on znany jako brat bliźniak bodhisattwy Kritigarbhy z „magazynu ziemi” , i jest nawet pokrótce wspomniany w Bodhisattwie Kritigarbha Purvapraṇidhana Sutrze .
Kūkai, założyciel buddyzmu Shingon, spotkał słynnego mnicha, o którym mówi się, że jako młody buddyjski akolita wielokrotnie intonował mantrę Ākāśagarbha. Kūkai wziął ze sobą samouczek na temat Kokuzou-Gumonji (tajnej metody doktorskiej, 虚空蔵求聞持法). Kiedy intonował mantrę, doznał wizji, w której Ākaśagarbha powiedział mu, aby udał się do Tang China, aby poszukać zrozumienia Mahavairocana Abhisaṃbodhi Sutry. Później udał się do Chin, aby uczyć się Tangmi od Huiguo, a następnie założył sektę buddyzmu ezoterycznego Shingon w Heian w Japonii .
Vaibhashika, wczesna szkoła filozofii buddyjskiej, utrzymuje, że akasza jest prawdziwa. Akasza jest identyfikowany jako pierwsza jhāna arupa, ale zwykle tłumaczy się jako „nieskończona przestrzeń”.
Bodhisattwa Ākāśagarbha (chiński :虛空藏菩薩; pinyin : Xūkōngzàng Púsà ; japońska wymowa : Kokūzō Bosatsu ; koreański : 허공장보살 ; romaja: Heogongjang Bosal , standardowy tybetański Namkha'i Nyingpo, wietnamski Hư w chińskim Không Tạng) w buddyzmie japońskim i koreańskim jest związany z wielkim elementem (mahābhūta) przestrzeni (ākāśa). Czasami nazywany jest także Gaganagańja, co oznacza „klejnot nieba”.
Ākaśagarbha jest uważany jako jeden z ośmiu wielkich bodhisattwów. Jego imię można przetłumaczyć jako „nieograniczony skarbiec kosmosu” lub „magazyn pustki”, ponieważ mówi się, że jego mądrość jest nieograniczona jak sama przestrzeń. Czasami jest on znany jako brat bliźniak bodhisattwy Kritigarbhy z „magazynu ziemi” , i jest nawet pokrótce wspomniany w Bodhisattwie Kritigarbha Purvapraṇidhana Sutrze .
Kūkai, założyciel buddyzmu Shingon, spotkał słynnego mnicha, o którym mówi się, że jako młody buddyjski akolita wielokrotnie intonował mantrę Ākāśagarbha. Kūkai wziął ze sobą samouczek na temat Kokuzou-Gumonji (tajnej metody doktorskiej, 虚空蔵求聞持法). Kiedy intonował mantrę, doznał wizji, w której Ākaśagarbha powiedział mu, aby udał się do Tang China, aby poszukać zrozumienia Mahavairocana Abhisaṃbodhi Sutry. Później udał się do Chin, aby uczyć się Tangmi od Huiguo, a następnie założył sektę buddyzmu ezoterycznego Shingon w Heian w Japonii .
Kroniki Akaszy. Dżinizm
Akasza to przestrzeń w dżinistycznej koncepcji kosmosu. Akasza jest jedną z sześciu dravya (substancji) i zawiera pięć pozostałych, mianowicie czujące istoty lub dusze ( jīva ), nieczującą substancję lub materię ( pudgala ), zasadę ruchu ( dharma ), zasadę odpoczynku ( adharma ) i zasada czasu ( kala ). Jest wszechprzenikający, nieskończony i złożony z nieskończonych punktów przestrzeni.
Należy do kategorii Ajiva , podzielonej na dwie części: Loakaszę (część zajmowaną przez świat materialny) i Aloakaszę (przestrzeń poza nią, która jest absolutnie pusta i pusta). W Loakaszy wszechświat stanowi tylko część. Akasza jest tym, co daje przestrzeń i robi miejsce na istnienie wszystkich rozciągniętych substancji. Na szczycie lokakaszy znajduje się Siddhashila (siedziba wyzwolonych dusz).
Przestrzeń (Akasza) zapewnia miejsce wszystkim innym substancjom wszechświata. Charakterystyczną cechą przestrzeni jest udostępnianie miejsca lub umieszczanie innych substancji. Szczególną cechą przestrzeni jest to, że nie jest ona ograniczona do wszechświata, jak inne substancje, ale rozciąga się poza wszechświat do nie-wszechświata.
Jego cechy są następujące:
Substancja kosmiczna jest tylko jedną substancją i jako taka jest niepodzielna (akhand). Wszechświat (lokakasza) i nie-wszechświat (alokakasza) są uważane za jego dwie części. Przestrzeń podzielona jest na dwie części:
Lokakasza - Gdzie istnieje środek ruchu i substancje spoczynkowe
Alokaksza - Pozostała przestrzeń, która jest pusta i pusta.
Wymiar Lokakaszy to czternaście rajlok lub rajju, jednakże Alokakasha jest nieskończona.
Lokakasza
Ta część przestrzeni, w której znajdują się wszystkie substancje, nazywana jest wszechświatem (lokakasza). Istnieją trzy rodzaje Lokakaszy:
a) Urdhwa Lok, gdzie żyją istoty o wyższych cechach niż my (Siddha Lok, gdzie przebywają wyzwolone dusze, znajduje się na szczycie Urdhwalok),
b) Madhya Lok – gdzie żyją ludzie i inne stworzenia
c) Adho Lok, gdzie przebywają dusze (ma siedem warstw)
Na szczycie lokakaszy znajduje się Siddhashila (siedziba wyzwolonych dusz). Dharma i adharma dravya są obecne tylko na Lokakaszy i dlatego dżiwa i pudgal występują również tylko na Lokakaszy.
Alokakasza
Pusta nieskończona przestrzeń poza wszechświatem nazywana jest nie-wszechświatem (alokakasza). W niewszechświecie sama przestrzeń istnieje bez pozostałych pięciu substancji. W niewszechświecie nie ma nic poza przestrzenią.
Alokakasza jest dostrzegalna tylko dla wszechwiedzących.
Należy do kategorii Ajiva , podzielonej na dwie części: Loakaszę (część zajmowaną przez świat materialny) i Aloakaszę (przestrzeń poza nią, która jest absolutnie pusta i pusta). W Loakaszy wszechświat stanowi tylko część. Akasza jest tym, co daje przestrzeń i robi miejsce na istnienie wszystkich rozciągniętych substancji. Na szczycie lokakaszy znajduje się Siddhashila (siedziba wyzwolonych dusz).
Przestrzeń (Akasza) zapewnia miejsce wszystkim innym substancjom wszechświata. Charakterystyczną cechą przestrzeni jest udostępnianie miejsca lub umieszczanie innych substancji. Szczególną cechą przestrzeni jest to, że nie jest ona ograniczona do wszechświata, jak inne substancje, ale rozciąga się poza wszechświat do nie-wszechświata.
Jego cechy są następujące:
- Zapewnia miejsce duszy, materii, stanowi środek ruchu i środek odpoczynku
- Przenika wszędzie (nieskończone)
- Ogarnia wszystko, dzięki czemu jest wszechogarniający i samowystarczalny
- Nie mają formy, koloru, smaku, zapachu i dotyku
- Nie wykonuje żadnej aktywnej akcji (nieaktywna)
- Zapewnia akomodację duszy i materii i ich działań
- Jest jednością i całością
- Niebo i przestrzeń są różne. Widzimy niebo, ponieważ jest to modyfikacja Pudgala, podczas gdy przestrzeń jest niewidoczna
Substancja kosmiczna jest tylko jedną substancją i jako taka jest niepodzielna (akhand). Wszechświat (lokakasza) i nie-wszechświat (alokakasza) są uważane za jego dwie części. Przestrzeń podzielona jest na dwie części:
Lokakasza - Gdzie istnieje środek ruchu i substancje spoczynkowe
Alokaksza - Pozostała przestrzeń, która jest pusta i pusta.
Wymiar Lokakaszy to czternaście rajlok lub rajju, jednakże Alokakasha jest nieskończona.
Lokakasza
Ta część przestrzeni, w której znajdują się wszystkie substancje, nazywana jest wszechświatem (lokakasza). Istnieją trzy rodzaje Lokakaszy:
a) Urdhwa Lok, gdzie żyją istoty o wyższych cechach niż my (Siddha Lok, gdzie przebywają wyzwolone dusze, znajduje się na szczycie Urdhwalok),
b) Madhya Lok – gdzie żyją ludzie i inne stworzenia
c) Adho Lok, gdzie przebywają dusze (ma siedem warstw)
Na szczycie lokakaszy znajduje się Siddhashila (siedziba wyzwolonych dusz). Dharma i adharma dravya są obecne tylko na Lokakaszy i dlatego dżiwa i pudgal występują również tylko na Lokakaszy.
Alokakasza
Pusta nieskończona przestrzeń poza wszechświatem nazywana jest nie-wszechświatem (alokakasza). W niewszechświecie sama przestrzeń istnieje bez pozostałych pięciu substancji. W niewszechświecie nie ma nic poza przestrzenią.
Alokakasza jest dostrzegalna tylko dla wszechwiedzących.
Kroniki Akaszy. Teozofia
Zachodnia filozofia mistyczno-religijna zwana teozofią spopularyzowała słowo akasza jako przymiotnik, poprzez użycie terminu „kroniki akaszy” lub „biblioteka akaszy”, odnosząc się do eterycznego kompendium wszelkiej wiedzy i historii.
Scott Cunningham używa terminu akasza w odniesieniu do „duchowej siły, z której pochodzą Ziemia, Powietrze, Ogień i Woda”.
Ervin László w "Science and the Akashic Field: An Integral Theory of Everything" opartym na ideach Rudolfa Steinera, określa „pole informacji” jako substancję kosmosu, które nazywa „polem Akaszy” lub „A-polem".
W religii teozofii i szkole filozoficznej zwanej antropozofią zapisy Akaszy są kompendium wszystkich uniwersalnych wydarzeń, myśli, słów, emocji i intencji, jakie kiedykolwiek miały miejsce w przeszłości, teraźniejszości lub przyszłości w odniesieniu do wszystkich bytów i form życia, nie tylko człowieka. Teozofowie wierzą, że są zakodowane na niefizycznej płaszczyźnie istnienia znanej jako płaszczyzna mentalna . Istnieją anegdotyczne relacje, ale nie ma naukowych dowodów na istnienie zapisów Akaszy.
Akasza ( ākāśa आकाश ) to sanskryckie słowo oznaczające „eter”, „niebo” lub „atmosferę”.
Towarzystwo Teozoficzne
Sanskrycki termin akasza został wprowadzony do języka teozofii przez Helenę Bławatską (1831-1891), która scharakteryzowała go jako rodzaj siły życiowej. Porównała ją również do „niezniszczalnych tablic astralnego światła”, zapisujących zarówno przeszłość, jak i przyszłość ludzkiej myśli i działań. Pojęcie "kroniki akaszy" było dalej rozpowszechniane przez Alfreda Percy'ego Sinnetta w jego książce Buddyzm ezoteryczny (1883), kiedy cytuje on Katechizm buddyjski Henry'ego Steela Olcotta (1881). Olcott napisał, że „Budda nauczał, że dwie rzeczy są wieczne, a mianowicie »Akasza« i »Nirwana«: wszystko wyszło z akaszy w posłuszeństwie zawartemu w nim prawu ruchu i przemijania. Nic nigdy nie powstaje z niczego. Olcott dalej wyjaśnia, że „wczesny buddyzm wyraźnie trzymał się zapisów kronik akaszy i potencjalnej zdolności człowieka do ich odczytania, kiedy ewoluował on do etapu prawdziwego indywidualnego oświecenia”.
CW Leadbeater „Clairvoyance” (1899) skojarzył ten termin z ideą i zidentyfikował kroniki akaszy z nazwy jako coś, co jasnowidz może przeczytać. W swojej książce "Człowiek: skąd, jak i dokąd" Leadbeater twierdzi, że zapisał historię Atlantydy i innych cywilizacji, a także historię przyszłego społeczeństwa Ziemi w 28 wieku.
Alice A. Bailey napisała w swojej książce Light of the Soul on The Yoga Sutras of Patanjali – Book 3 – Zjednoczenie osiągnięte i jej rezultaty (1927):
Kroniki Akaszy są jak ogromny film fotograficzny, rejestrujący wszystkie pragnienia i ziemskie doświadczenia naszej planety. Ci, którzy to dostrzegają, zobaczą na nim przedstawione: Doświadczenia życiowe każdej istoty ludzkiej od początku czasu, reakcje na doświadczenia całego królestwa zwierząt, agregację myślokształtów o karmicznej naturze (opartej na pragnieniu) każdej ludzkiej jednostki przez cały czas. Tylko wyszkolony okultysta może odróżnić rzeczywiste doświadczenie od tych astralnych obrazów stworzonych przez wyobraźnię i żywe pragnienie.
Rudolf Steiner
Austriacki teozof, a później twórca antropozofii Rudolf Steiner używał koncepcji Kronik Akaszy głównie w serii artykułów w swoim czasopiśmie Lucifer-Gnosis od 1904 do 1908, gdzie pisał o Atlantydzie i Lemurii, tematach związanych z ich rzekomą historią i cywilizacją. Poza tym użył tego terminu w tytule wykładów na temat piątej ewangelii, które odbyły się w 1913 i 1914, wkrótce po założeniu Towarzystwa Antropozoficznego i wykluczeniu Steinera z Towarzystwa Teozoficznego Adyar.
Edgar Cayce twierdził, że ma dostęp do zapisów kroniki Akaszy.
Scott Cunningham używa terminu akasza w odniesieniu do „duchowej siły, z której pochodzą Ziemia, Powietrze, Ogień i Woda”.
Ervin László w "Science and the Akashic Field: An Integral Theory of Everything" opartym na ideach Rudolfa Steinera, określa „pole informacji” jako substancję kosmosu, które nazywa „polem Akaszy” lub „A-polem".
W religii teozofii i szkole filozoficznej zwanej antropozofią zapisy Akaszy są kompendium wszystkich uniwersalnych wydarzeń, myśli, słów, emocji i intencji, jakie kiedykolwiek miały miejsce w przeszłości, teraźniejszości lub przyszłości w odniesieniu do wszystkich bytów i form życia, nie tylko człowieka. Teozofowie wierzą, że są zakodowane na niefizycznej płaszczyźnie istnienia znanej jako płaszczyzna mentalna . Istnieją anegdotyczne relacje, ale nie ma naukowych dowodów na istnienie zapisów Akaszy.
Akasza ( ākāśa आकाश ) to sanskryckie słowo oznaczające „eter”, „niebo” lub „atmosferę”.
Towarzystwo Teozoficzne
Sanskrycki termin akasza został wprowadzony do języka teozofii przez Helenę Bławatską (1831-1891), która scharakteryzowała go jako rodzaj siły życiowej. Porównała ją również do „niezniszczalnych tablic astralnego światła”, zapisujących zarówno przeszłość, jak i przyszłość ludzkiej myśli i działań. Pojęcie "kroniki akaszy" było dalej rozpowszechniane przez Alfreda Percy'ego Sinnetta w jego książce Buddyzm ezoteryczny (1883), kiedy cytuje on Katechizm buddyjski Henry'ego Steela Olcotta (1881). Olcott napisał, że „Budda nauczał, że dwie rzeczy są wieczne, a mianowicie »Akasza« i »Nirwana«: wszystko wyszło z akaszy w posłuszeństwie zawartemu w nim prawu ruchu i przemijania. Nic nigdy nie powstaje z niczego. Olcott dalej wyjaśnia, że „wczesny buddyzm wyraźnie trzymał się zapisów kronik akaszy i potencjalnej zdolności człowieka do ich odczytania, kiedy ewoluował on do etapu prawdziwego indywidualnego oświecenia”.
CW Leadbeater „Clairvoyance” (1899) skojarzył ten termin z ideą i zidentyfikował kroniki akaszy z nazwy jako coś, co jasnowidz może przeczytać. W swojej książce "Człowiek: skąd, jak i dokąd" Leadbeater twierdzi, że zapisał historię Atlantydy i innych cywilizacji, a także historię przyszłego społeczeństwa Ziemi w 28 wieku.
Alice A. Bailey napisała w swojej książce Light of the Soul on The Yoga Sutras of Patanjali – Book 3 – Zjednoczenie osiągnięte i jej rezultaty (1927):
Kroniki Akaszy są jak ogromny film fotograficzny, rejestrujący wszystkie pragnienia i ziemskie doświadczenia naszej planety. Ci, którzy to dostrzegają, zobaczą na nim przedstawione: Doświadczenia życiowe każdej istoty ludzkiej od początku czasu, reakcje na doświadczenia całego królestwa zwierząt, agregację myślokształtów o karmicznej naturze (opartej na pragnieniu) każdej ludzkiej jednostki przez cały czas. Tylko wyszkolony okultysta może odróżnić rzeczywiste doświadczenie od tych astralnych obrazów stworzonych przez wyobraźnię i żywe pragnienie.
Rudolf Steiner
Austriacki teozof, a później twórca antropozofii Rudolf Steiner używał koncepcji Kronik Akaszy głównie w serii artykułów w swoim czasopiśmie Lucifer-Gnosis od 1904 do 1908, gdzie pisał o Atlantydzie i Lemurii, tematach związanych z ich rzekomą historią i cywilizacją. Poza tym użył tego terminu w tytule wykładów na temat piątej ewangelii, które odbyły się w 1913 i 1914, wkrótce po założeniu Towarzystwa Antropozoficznego i wykluczeniu Steinera z Towarzystwa Teozoficznego Adyar.
Edgar Cayce twierdził, że ma dostęp do zapisów kroniki Akaszy.
Kroniki Akaszy. Księga Życia
W chrześcijaństwie i judaizmie Księga Życia (hebr . ספר החיים transliterowana Sefer HaChaim; gr . βιβλίον τῆς ζωῆς Biblion tēs Zōes ) jest księgą, w której Bóg zapisuje imiona każdej osoby przeznaczonej do nieba i przyszłego świata. Według Talmudu jest ona otwarta w Rosz Haszana, podobnie jak jej odpowiednik dla niegodziwych, Księga Umarłych. Z tego powodu czyni się dodatkową wzmiankę o Księdze Życia podczas recytacji Amidah podczas Dni Grozy, dziesięciu dni między Rosz Haszana, żydowskim nowym rokiem, a Jom Kipur, dniem pojednania (dwa Wielkie Święta , szczególnie w modlitwa Unetaneh Tokef).
Kroniki Akaszy. Nieświadomość zbiorowa i indywidualna
Nieświadomość zbiorowa to strukturalna część ludzkiej psychiki, której istnienia dowodził Carl Gustav Jung. Ma ona zawierać podstawowe wzorce reagowania (instynkty) oraz myślenia, przeżywania i zachowania człowieka (archetypy). Można ją przyrównać do morza, po którym płynie statek świadomego „ja” (ego). Nieświadomość zbiorowa jest fundamentem dla chaotycznej nieświadomości indywidualnej pojedynczego człowieka.
Nieświadomość zbiorowa została ukształtowana w toku ewolucji człowieka pod wpływem powtarzających się przez wiele pokoleń doświadczeń. Odziedziczona po przodkach jako nieświadomość instynktowa i archetypowa wyraża się w mitach, sztuce, ceremoniale religijnym, obyczajach, marzeniach sennych, a także w doświadczeniach granicznych (przeżyciach mistycznych, paranormalnych czy stanach chorobowych wywołanych stymulacją nieświadomości). Dlatego Jung objaśnia nieświadomość zbiorową jako odpowiednik mitycznej krainy zmarłych, krainy przodków, a świadomy proces rozpoznawania jej głębszych pokładów przyrównuje do mitycznych podróży do krainy cieni.
Nieświadomość zbiorowa to archaiczna część psychiki. Według Junga nieświadomość zbiorowa podlega podobnej ewolucji w kolejnych epokach istnienia kultury, jak fazy rozwoju jednostki.
Potwierdzeniem istnienia nieświadomości zbiorowej, dla Junga były jego sny z lat 1913 i 1914 przedstawiające powodzie i zlodowacenia w Europie, poprzedzające wybuch pierwszej wojny światowej. Zinterpretował wtedy tę nieświadomość jako źródło snów proroczych. Dowodami na jej istnienie miały być również jego stany schizofreniczne i depresyjne do 1918, równoczesne (konwergencja) z masowym szaleństwem i powszechnym obłędem – jak określał wojnę. Jung wskazywał na kundalinijogę, tantrę, lamaizm i jogę taoistyczną jako na ważne źródła dostarczające mu materiałów porównawczych dla interpretacji tej nieświadomości.
Argumentem za istnieniem nieświadomości zbiorowej są badania Josepha Campbella, wybitnego mitografa i antropologa XX wieku. Potwierdził on wspólne cechy mitów i przypowieści w różnych, niezwiązanych ze sobą, kulturach świata. Sceptycy twierdzą, że wspólne cechy mitów mogły wynikać z podobnych problemów, z którymi borykali się pierwotni ludzie w różnych kulturach. Nie znaleziono do tej pory żadnych dowodów neurologicznych na istnienie nieświadomości zbiorowej, ani nie udało się zaprojektować eksperymentu psychologicznego, który by weryfikował jej istnienie.
Odpowiednikom nieświadomości przypisuje się na Wschodzie wszystkie cechy, które dla Zachodu są atrybutami Boga:
W odniesieniu do filozofii buddyzmu tybetańskiego za odpowiednik europejskiej nieświadomości zbiorowej C.G. Jung uznaje termin tłumaczony jako ("Jedyny-) "Umysł", charakteryzowany jako wieczny, nieznany, niewidzialny, niedocieczony.
W odniesieniu do filozofii indyjskiej za odpowiednik europejskiej nieświadomości zbiorowej C.G. Jung uznaje hinduistyczny termin buddhi (umysł oświecony).
Nieświadomość indywidualna (nieświadomość osobnicza) to nieświadoma sfera życia psychicznego człowieka. Zawiera procesy psychiczne, które odbywają się poza świadomością człowieka. Nieświadomość pojawia się w takich stanach, jak głęboki sen czy całkowite znieczulenie. Nie działają wówczas ośrodki zmysłów, obrazy wymykają się świadomości, ustaje wszelkie działanie rozumu i woli.
Bazą (fundamentem) dla nieświadomości indywidualnej jest znacznie obszerniejsza nieświadomość zbiorowa.
Psychologia analityczna uważa aktywny kontakt człowieka z jego nieświadomością indywidualną oraz archetypami za konieczny dla zachowania zdrowia psychicznego.
Carl Gustav Jung podkreśla chaotyczność jej zawartości.
Obejmuje ona:
W odniesieniu do filozofii indyjskiej, do zawartości nieświadomości indywidualnej C.G.Jung zalicza chaotyczne manifestacje kleśa.
Nieświadomość zbiorowa została ukształtowana w toku ewolucji człowieka pod wpływem powtarzających się przez wiele pokoleń doświadczeń. Odziedziczona po przodkach jako nieświadomość instynktowa i archetypowa wyraża się w mitach, sztuce, ceremoniale religijnym, obyczajach, marzeniach sennych, a także w doświadczeniach granicznych (przeżyciach mistycznych, paranormalnych czy stanach chorobowych wywołanych stymulacją nieświadomości). Dlatego Jung objaśnia nieświadomość zbiorową jako odpowiednik mitycznej krainy zmarłych, krainy przodków, a świadomy proces rozpoznawania jej głębszych pokładów przyrównuje do mitycznych podróży do krainy cieni.
Nieświadomość zbiorowa to archaiczna część psychiki. Według Junga nieświadomość zbiorowa podlega podobnej ewolucji w kolejnych epokach istnienia kultury, jak fazy rozwoju jednostki.
Potwierdzeniem istnienia nieświadomości zbiorowej, dla Junga były jego sny z lat 1913 i 1914 przedstawiające powodzie i zlodowacenia w Europie, poprzedzające wybuch pierwszej wojny światowej. Zinterpretował wtedy tę nieświadomość jako źródło snów proroczych. Dowodami na jej istnienie miały być również jego stany schizofreniczne i depresyjne do 1918, równoczesne (konwergencja) z masowym szaleństwem i powszechnym obłędem – jak określał wojnę. Jung wskazywał na kundalinijogę, tantrę, lamaizm i jogę taoistyczną jako na ważne źródła dostarczające mu materiałów porównawczych dla interpretacji tej nieświadomości.
Argumentem za istnieniem nieświadomości zbiorowej są badania Josepha Campbella, wybitnego mitografa i antropologa XX wieku. Potwierdził on wspólne cechy mitów i przypowieści w różnych, niezwiązanych ze sobą, kulturach świata. Sceptycy twierdzą, że wspólne cechy mitów mogły wynikać z podobnych problemów, z którymi borykali się pierwotni ludzie w różnych kulturach. Nie znaleziono do tej pory żadnych dowodów neurologicznych na istnienie nieświadomości zbiorowej, ani nie udało się zaprojektować eksperymentu psychologicznego, który by weryfikował jej istnienie.
Odpowiednikom nieświadomości przypisuje się na Wschodzie wszystkie cechy, które dla Zachodu są atrybutami Boga:
W odniesieniu do filozofii buddyzmu tybetańskiego za odpowiednik europejskiej nieświadomości zbiorowej C.G. Jung uznaje termin tłumaczony jako ("Jedyny-) "Umysł", charakteryzowany jako wieczny, nieznany, niewidzialny, niedocieczony.
W odniesieniu do filozofii indyjskiej za odpowiednik europejskiej nieświadomości zbiorowej C.G. Jung uznaje hinduistyczny termin buddhi (umysł oświecony).
Nieświadomość indywidualna (nieświadomość osobnicza) to nieświadoma sfera życia psychicznego człowieka. Zawiera procesy psychiczne, które odbywają się poza świadomością człowieka. Nieświadomość pojawia się w takich stanach, jak głęboki sen czy całkowite znieczulenie. Nie działają wówczas ośrodki zmysłów, obrazy wymykają się świadomości, ustaje wszelkie działanie rozumu i woli.
Bazą (fundamentem) dla nieświadomości indywidualnej jest znacznie obszerniejsza nieświadomość zbiorowa.
Psychologia analityczna uważa aktywny kontakt człowieka z jego nieświadomością indywidualną oraz archetypami za konieczny dla zachowania zdrowia psychicznego.
Carl Gustav Jung podkreśla chaotyczność jej zawartości.
Obejmuje ona:
- nieakceptowane społecznie pragnienia
- popędy
- przeżycia czy urazy psychiczne niedopuszczane do świadomości, ale mające znaczny wpływ na życie i zachowanie człowieka
- osobiste fantazje
- zapomniane skutki oddziaływania środowiska, uczucia, myśli
W odniesieniu do filozofii indyjskiej, do zawartości nieświadomości indywidualnej C.G.Jung zalicza chaotyczne manifestacje kleśa.
Kroniki Akaszy. Święta Mądrość
Święta Mądrość (gr. Ἁγία Σοφία , łac . Sancta Sapientia , rosyj . Святая София Премудрость Божия , łac . Svyataya Sofiya Premudrost' Bozhiya „ Święta Sofia”) jest boską koncepcją.
Teologia chrześcijańska otrzymała starotestamentową personifikację Mądrości (hebr . Czachma ) oraz pojęcie Mądrości ( Sofia ) z filozofii greckiej , zwłaszcza platonizmu . W chrystologii Chrystus Logos jako Bóg Syn był od najdawniejszych czasów utożsamiany z Boską Mądrością. Utożsamienie Świętej Mądrości z Bogiem Synem jest szczególnie wyraźne we wschodnim prawosławiu , podczas gdy obrządek łaciński kładzie większy nacisk na utożsamianie Boga Syna z Logosem.
Istniało również stanowisko mniejszości, które zamiast tego utożsamiało Mądrość z Duchem Świętym. Co więcej, w mistycznych interpretacjach przedstawionych w rosyjskim prawosławiu , znanych jako sofiologia , Święta Mądrość jako zasada kobieca zaczęła być utożsamiana z Theotokos (Matką Bożą), a nie z samym Chrystusem. Podobne interpretacje zostały zaproponowane w teologii feministycznej w ramach debaty „ Bóg i płeć ” w latach dziewięćdziesiątych.
Teologia chrześcijańska otrzymała starotestamentową personifikację Mądrości (hebr . Czachma ) oraz pojęcie Mądrości ( Sofia ) z filozofii greckiej , zwłaszcza platonizmu . W chrystologii Chrystus Logos jako Bóg Syn był od najdawniejszych czasów utożsamiany z Boską Mądrością. Utożsamienie Świętej Mądrości z Bogiem Synem jest szczególnie wyraźne we wschodnim prawosławiu , podczas gdy obrządek łaciński kładzie większy nacisk na utożsamianie Boga Syna z Logosem.
Istniało również stanowisko mniejszości, które zamiast tego utożsamiało Mądrość z Duchem Świętym. Co więcej, w mistycznych interpretacjach przedstawionych w rosyjskim prawosławiu , znanych jako sofiologia , Święta Mądrość jako zasada kobieca zaczęła być utożsamiana z Theotokos (Matką Bożą), a nie z samym Chrystusem. Podobne interpretacje zostały zaproponowane w teologii feministycznej w ramach debaty „ Bóg i płeć ” w latach dziewięćdziesiątych.
