Horoskop Wedyjski
Co to jest astrologia wedyjska
Astrologia wedyjska obejmuje wiedzę o wpływie planet na życie ludzkie. Horoskop Wedyjski zawiera opierające się na Wedach wytłumaczenie procesów zachodzących w ciele człowieka jak i we Wszechświecie.
Różnice między astrologią zachodnią a wedyjską
Ajanamsa
Na Zachodzie astrolodzy stosują system sajana, zodiaku słonecznego. Astrolodzy indyjscy używają systemu nirajana, zodiaku syderycznego. Różnica położenia planet i domów w Zodiaku spowodowana jest precesją i zwana jest ajanamsą.
Ajanamsa (Ayanamsha) to sanskryckie słowo złożone z dwóch słów: ayana i amsha, gdzie ayana oznacza precesję a amsha wskazuje składnik. W przeciwieństwie do astrologii zachodniej, która jest oparta na tropikalnym zodiaku, wedyjski system astrologii jyotish (dźjotisz) bierze pod uwagę gwiezdną (rzeczywistą) pozycję planet. W obecnej chwili różnica w położeniu planet wynosi ok. 24 stopni. Wartość ta zmienia się o ok. 50 sekund na rok.
Planety (nawagraha)
Planety brane pod uwagę przez dźjotisz to: Słońce, Księżyc, Merkury, Wenus, Mars, Jowisz, Saturn i dwa węzły księżycowe. Nie uwzględnia się Urana, Neptuna i Plutona.
Naksatry
Naksatry to podział Zodiaku na 27 części. Naksza znaczy osiągać, zbliżać się, tra znaczy chronić, strzec. Całe słowo oznacza również gwiazdę. Nakszatry odnoszą się ściśle do najjaśniejszych gwiazd w różnych konstelacjach.
Patroni i twórcy
Ważną grupę tekstów tworzących dźjotisza śastry stanowią astronomiczne sidhanty. Obejmują one prace znanych z historii astronomów indyjskich, między innymi Arjabhaty, Brahmagupty czy też Wiraha Mihiry. Są też nimi starożytne teksty sanskryckie, np Surja siddhanta, która według tradycji pochodzi od dewów i riszich (mędrców, wyższych istot). Pierwszymi riszi, którzy zaczęli przekaz wiedzy o astronomii i astrologii byli Wisznu, Brahma, Śiwa itd.
Astrologia gwiazdowa i tropikalna
Gwiezdny i tropikalny to terminy używane do opisania dwóch różnych definicji roku. W astrologii odnoszą się do dwóch różnych systemów współrzędnych ekliptyki używanych do podziału ekliptyki na dwanaście „znaków”. Każdy znak jest podzielony na 30 stopni, co daje w sumie 360 stopni.
Podczas gdy astrologiczne systemy gwiezdne definiują znaki związane z pozornym ruchem wstecznym gwiazd stałych o około 1 stopień co 72 lata z perspektywy Ziemi, systemy tropikalne ustalają punkt wiosenny lub równonoc wiosenną (znaną również jako równonoc marcowa w północnej półkuli) do 0 stopni Barana i zdefiniuj resztę zodiaku z tego punktu. Astrologia gwiazdowa wykorzystuje systemy korekcyjne znane jako ayanamsas (sanskryt: „ayana” „ruch” + „aṃśa” „komponent”) do wyjaśnienia precesji równonocy, podczas gdy astrologia tropikalna nie stosuje takich miar. To spowodowało, że dwa systemy, które były identyczne około 2000 lat temu, rozeszły się na przestrzeni wieków.
Systemy Ayanamsa używane w astrologii hinduskiej (znanej również jako astrologia wedyjska) obejmują Lahiri ayanamsa i Raman ayanamsa. Ayanamsa Fagana-Bradleya jest przykładem systemu ayanamsy używanego w zachodniej astrologii gwiezdnej . Począwszy od 2020 r., Znaki słoneczne obliczone przy użyciu ayanamsy Sri Jukteshwar były około 23 stopnie za znakami tropikalnego słońca. Według tych obliczeń osoby urodzone na przykład między 12 marca a 12 kwietnia miałyby znak słońca w postaci Ryb. Natomiast osoby urodzone między 21 marca a 19 kwietnia miałyby znak słońca Barana według obliczeń tropikalnych.
Cyril Fagan, zachodni astrolog gwiazdowy, założył, że pochodzenie zodiaku jest oparte na głównej koniunkcji, która miała miejsce w 786 r. p.n.e., kiedy wiosenna równonoc znajdowała się gdzieś w środku Barana, co odpowiada różnicy około 39 stopni lub dni.
Różnice między astrologią zachodnią a wedyjską
Ajanamsa
Na Zachodzie astrolodzy stosują system sajana, zodiaku słonecznego. Astrolodzy indyjscy używają systemu nirajana, zodiaku syderycznego. Różnica położenia planet i domów w Zodiaku spowodowana jest precesją i zwana jest ajanamsą.
Ajanamsa (Ayanamsha) to sanskryckie słowo złożone z dwóch słów: ayana i amsha, gdzie ayana oznacza precesję a amsha wskazuje składnik. W przeciwieństwie do astrologii zachodniej, która jest oparta na tropikalnym zodiaku, wedyjski system astrologii jyotish (dźjotisz) bierze pod uwagę gwiezdną (rzeczywistą) pozycję planet. W obecnej chwili różnica w położeniu planet wynosi ok. 24 stopni. Wartość ta zmienia się o ok. 50 sekund na rok.
Planety (nawagraha)
Planety brane pod uwagę przez dźjotisz to: Słońce, Księżyc, Merkury, Wenus, Mars, Jowisz, Saturn i dwa węzły księżycowe. Nie uwzględnia się Urana, Neptuna i Plutona.
Naksatry
Naksatry to podział Zodiaku na 27 części. Naksza znaczy osiągać, zbliżać się, tra znaczy chronić, strzec. Całe słowo oznacza również gwiazdę. Nakszatry odnoszą się ściśle do najjaśniejszych gwiazd w różnych konstelacjach.
Patroni i twórcy
Ważną grupę tekstów tworzących dźjotisza śastry stanowią astronomiczne sidhanty. Obejmują one prace znanych z historii astronomów indyjskich, między innymi Arjabhaty, Brahmagupty czy też Wiraha Mihiry. Są też nimi starożytne teksty sanskryckie, np Surja siddhanta, która według tradycji pochodzi od dewów i riszich (mędrców, wyższych istot). Pierwszymi riszi, którzy zaczęli przekaz wiedzy o astronomii i astrologii byli Wisznu, Brahma, Śiwa itd.
Astrologia gwiazdowa i tropikalna
Gwiezdny i tropikalny to terminy używane do opisania dwóch różnych definicji roku. W astrologii odnoszą się do dwóch różnych systemów współrzędnych ekliptyki używanych do podziału ekliptyki na dwanaście „znaków”. Każdy znak jest podzielony na 30 stopni, co daje w sumie 360 stopni.
Podczas gdy astrologiczne systemy gwiezdne definiują znaki związane z pozornym ruchem wstecznym gwiazd stałych o około 1 stopień co 72 lata z perspektywy Ziemi, systemy tropikalne ustalają punkt wiosenny lub równonoc wiosenną (znaną również jako równonoc marcowa w północnej półkuli) do 0 stopni Barana i zdefiniuj resztę zodiaku z tego punktu. Astrologia gwiazdowa wykorzystuje systemy korekcyjne znane jako ayanamsas (sanskryt: „ayana” „ruch” + „aṃśa” „komponent”) do wyjaśnienia precesji równonocy, podczas gdy astrologia tropikalna nie stosuje takich miar. To spowodowało, że dwa systemy, które były identyczne około 2000 lat temu, rozeszły się na przestrzeni wieków.
Systemy Ayanamsa używane w astrologii hinduskiej (znanej również jako astrologia wedyjska) obejmują Lahiri ayanamsa i Raman ayanamsa. Ayanamsa Fagana-Bradleya jest przykładem systemu ayanamsy używanego w zachodniej astrologii gwiezdnej . Począwszy od 2020 r., Znaki słoneczne obliczone przy użyciu ayanamsy Sri Jukteshwar były około 23 stopnie za znakami tropikalnego słońca. Według tych obliczeń osoby urodzone na przykład między 12 marca a 12 kwietnia miałyby znak słońca w postaci Ryb. Natomiast osoby urodzone między 21 marca a 19 kwietnia miałyby znak słońca Barana według obliczeń tropikalnych.
Cyril Fagan, zachodni astrolog gwiazdowy, założył, że pochodzenie zodiaku jest oparte na głównej koniunkcji, która miała miejsce w 786 r. p.n.e., kiedy wiosenna równonoc znajdowała się gdzieś w środku Barana, co odpowiada różnicy około 39 stopni lub dni.
Zodiak astronomicznyNiewielka liczba astrologów gwiezdnych nie traktuje znaków astrologicznych jako równego podziału ekliptyki, ale definiuje swoje znaki na podstawie rzeczywistej szerokości poszczególnych konstelacji. Obejmują również konstelacje, które są pomijane przez tradycyjny zodiak, ale nadal pozostają w kontakcie z ekliptyką.
Stephen Schmidt w 1970 wprowadził Astrology 14, system z dodatkowymi znakami opartymi na konstelacjach Ophiuchus i Cetus. W 1995 roku Walter Berg przedstawił swój 13-znakowy zodiak, który ma dodatkowy znak Ophiuchus. System Berga został dobrze przyjęty w Japonii po przetłumaczeniu jego książki przez Mizui Kumi w 1996 roku. W celu określenia konstelacji pozostających w kontakcie z ekliptyką stosuje się granice konstelacji określone przez Międzynarodową Unię Astronomiczną w 1930 roku. Na przykład Słońce wkracza w granicę IAU Barana 19 kwietnia w prawym dolnym rogu, co jest nadal raczej bliżej „ciała” Ryb niż Barana. IAU określiło granice konstelacji bez uwzględnienia celów astrologicznych. Daty, które Słońce przechodzi przez 13 astronomicznych konstelacji ekliptyki, są wymienione poniżej, z dokładnością do roku 2011. Daty będą się zwiększać o jeden dzień co 70,5 roku. Podane są również odpowiednie daty tropikalne i gwiazdowe. DźjotiszaDźjotisz (sanskryt: ज्योतिष, ang. jyotisha) – system astrologii i astronomii praktykowany od czasów starożytnych w Indiach, a obecnie na całym świecie. Dźjotisz w języku angielskim określa się jako:
Wedy, nazwane są: śruti, czyli są przekazane ustnie przez maharyszich. Dźjotisz jest jedną z sześciu gałęzi Wedang – uzupełniających cztery Wedy. Siksza i Czanda Dwie pierwsze wedangi to siksza i czanda – nauka właściwej wymowy wedyjskich głosek i nauka metrum potrzebnego do śpiewania wersów. Nirukta i Wjakarana Dwie następne to: nirukta i wjakarana – słownik i gramatyka. Kalpa i Dźjotisza Ostatnia para wedang to: kalpa i dźjotisza – wiedza o rytuałach i astronomia i astrologia. Księgi astrologiczne Księgi wielu autorów, takich jak: Paraśara, Garga, Narada Muni, Śukadewa Goswami, Brighu Muni. Podzielić je można na: Gola – astronomia, studia nad ruchami ciał niebieskich Ganita – kalkulacje bazujące na pozycjach planet Dżataka – horoskopy urodzeniowe Praśna – odpowiedzi uzyskane na podstawie bieżących pozycji planet w Zodiaku Muhurta – wiedza o odpowiednich momentach dnia, w których można rozpocząć jakieś przedsięwzięcie Nimitta – wiedza o omenach Dźjotisz ściśle odnosi się do stosowania kalendarza pańćanga – hinduskiego systemu astronomicznego. Każdy rok ma określoną nazwę w cyklu 60-letnim. Każdy rok ma 12 miesięcy. Miesiące są podzielone na dwa 15-dniowe okresy przybywającego lub zanikającego księżyca – szukla paksza pełnia oraz kryszna paksza nów. Każdy dzień określa się odpowiednim titthi. Każdy dzień jest podzielony na muhurty, okresy związane ze wschodem i zachodem słońca. Dźjotisz posiada trzy główne gałęzie nazwane skandha. Skandha określa wiele gałęzi, które powstają. Wszystkie inne tematy w dźjotisz zostały poddane tym trzem nurtom. Ganita Astronomia. Gałąź dźjotisz oparta na matematycznych obliczeniach i obserwacjach nieba. Ta gałąź trzyma się heliocentryzmu, a główne teksty tej grupy nazwane są Siddhanta. Jest wiele starożytnych technik używanych przy obserwacji gwiazd, ale w erze nowoczesnej astronomii dane brane pod uwagę są zgodnie z nowoczesnym, naukowym punktem widzenia. Hora Astrologia. Ta gałąź interpretuje planety i gra główną rolę, ponieważ wpływają one na życie i wydarzenia. Ponieważ życie na Ziemi jest podstawą, astronomiczne dane interpretowane są geocentrycznie, tworząc diagram narodzin. Przez pryzmat tego diagramu, zapisu graficznego układu planet, który występował podczas chwili narodzin, astrolodzy wedyjscy widzą minione żywoty oraz efekty działań, czyli przyszłość. Główne gałęzie Hora Dźataka śastra (interpretacja diagramu natalnego, narodzinowego danej osoby). Prasna (pytania / astrologia horarna) – odpowiada na pytanie zgodnie z pozycjami gwiazdowymi w danej chwili, kiedy zachodzi pytanie. Muhurta (przewidywanie, dobieranie pomyślnego czasu do podjęcia różnych działań). Indyjska astrologia mówi, że czas, w którym zaczyna się dane wydarzenie, wskazuje jego naturę i skutki. Odnosząc w tym korzyść, tradycyjni Hindusi wybierają pomyślny czas, aby zbudować domy, wziąć ślub lub rozpocząć ważne przedsięwzięcie. Samhita Technika przepowiadania. Ta gałąź zawiera techniki inne niż interpretacja wpływu gwiazd. Zawiera: numerologię (Anka Dźjotisz), omenologię (Nimittaśastra albo Szakunaśastra), psychologię (Samudrikaśastra), chiromancję (Hasta dźjotisz), plantarologię (Padatalaśastra), interpretację snów (Swapna widja), frenologia (Kapala widja), szeroko pojętą aranżację przestrzeni życiowej (wastu) itd. Lagna – punkt zodiaku, który podnosi się na wschodnim horyzoncie w czasie czyichś narodzin. Jest najważniejszym miejscem horoskopu. Mędrzec, Guru Paraśara wspomniał kilka specjalnych ascendentów lub Veszaisz Lagni branych pod uwagę przed określeniem skutków różnych podziałowych diagramów i domów. Jego wzmianka, które domy mogą zostać policzone od specjalnych lagnas, wyraźnie wskazuje, że chciał on, aby te punkty zostały użyte zamiast lagna. Lagnas Ćandra Lagna (ascendent liczony od natalnego znaku Księżyca – bardzo ważna lagna) Surja Lagna (ascendent policzony od natalnego znaku Słońca) Karak Lagna (sygnifikator wzięty jako ascendent dla wszystkich grahas) Warnada Lagna (potrzebna do określenia współpracy z innymi ludźmi) Śri Lagna (potrzebna do określenia pomyślności i małżeństwa) Indu Lagna (potrzebna do określenia bogactwa) Hora Lagna (potrzebna do określenia pomyślności finansowej) Gati Lagna (potrzebna do określenia sławy i szacunku) Diagramy Od diagramów zachodnich, gdzie zodiak przedstawiony jest w kształcie okrągłej mandali, indyjskie horoskopy różni kształt oraz układ planet i domów w poszczególnych częściach mandali. Także kierunek odczytywania tych punktów jest nieco inny. W diagramie północno-indyjskim pierwszy dom (Ascendent) zawsze umieszczony jest na szczycie (oznaczony jest jako As), kolejne domy liczone są przeciwnie do ruchu wskazówek zegara. Znaki zodiaku numerowane są kolejno cyframi, przeciwnie do ruchu wskazówek zegara, zaczynając od znaku Barana. W poszczególnych znakach znajdują się kolejno, zaczynając od Słońca: Słońce w Byku Księżyc w Strzelcu Merkury w Byku Wenus w Baranie Mars w Byku Jowisz w Lwie Saturn w Rybach Rahu (północny węzeł księżycowy) w Rybach Ketu (południowy węzeł księżycowy) w Pannie Planety Uran, Neptun i Pluton nie są brane pod uwagę. W diagramie południowo-indyjskim znaki znajdują się w stałych miejscach. Pierwszy znak zodiaku – Baran – to drugi od lewej, górny kwadracik. W przykładowym diagramie umieszczona w tym znaku jest Wenus (oznaczona symbolem Ve), kolejne znaki liczone są zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Słońce w Byku Księżyc w Strzelcu Merkury w Byku Wenus w Baranie Mars w Byku Jowisz w Lwie Saturn w Rybach Rahu (północny węzeł księżycowy) w Rybach Ketu (południowy węzeł księżycowy) w Pannie Planety Uran, Neptun i Pluton nie są brane pod uwagę. Domy w diagramie południowo-indyjskim liczy się zgodnie z ruchem wskazówek zegara, zaczynając od Ascendentu (oznaczony jako As). Planety Najwyższa z wszystkich żywych istot – Bóg ma nieskończenie wiele ekspansji, wcielił się także w 9 planet (graha) aby obdarzyć żywe istoty skutkami ich przeszłych działań – Karmą. Planety, jako że podróżują dookoła Zodiaku, wywierają wpływ według swojej natury i pozycji w Zodiaku oraz według wzajemnych relacji. Chociaż według astrologii jest dwanaście planet, mianowicie: Słońce, Księżyc, Mars, Merkury, Jowisz, Wenus, Saturn, Rahu, Ketu, Uran, Neptun i Pluton, astrologia wedyjska przyjmuje tylko pierwszych dziewięć. Każdy znak Zodiaku jest władany przez planetę, która jest określona jako jego władca. Słońce i Księżyc posiadają jeden znak: Lwa i Raka. Mars, Merkury, Jowisz, Wenus i Saturn – dwa znaki. Kontrowersyjne są Rahu i Kethu, jako że nie są one planetami. Rzucają one jednak swoje spojrzenie (dryszti inaczej mówiąc aspekt) na znaki. Mars jest władcą Barana i Skorpiona, Merkury Bliźniąt i Panny, Jowisz Strzelca i Ryb, Wenus Byka i Wagi a Saturn Koziorożca i Wodnika. Surja (सूर्य) Słońce Sy lub Su M Sattwa dusza, Król, ojciec. Ćandra (चंद्र) Księżyc Ch lub Mo Ż Sattwa Umysł, królowa, matka. Mangala (मंगल) Mars Ma M Tamas Działanie, siła, ego Budha (बुध) Merkury Bu lub Me N Radźas Komunikacja, inteligencja Bryhaspati (बृहस्पति) Jowisz Gu lub Ju M Sattwa Szczęście, nauczyciel Śukra (शुक्र) Wenus Sk lub Ve Ż Radźas Bogactwo, sztuka i płodność Śani (शनि) Saturn Sa N Tamas Kariera, długowieczność, karma Rahu (राहु) Ascendent/Północny węzeł księżycowy Ra Ż Tamas Chaos Ketu (केतु) Descendent/Południowy węzeł księżycowy Ke M Tamas Unikalność Znaki zodiaku Baran Mesza Byk Wriszabh Bliźnięta Mithuna Rak Kataka Lew Simha Panna Kanya Waga Thula Skorpion Wriścika Strzelec Dhanu Łuk Koziorożec Makara Makara Wodnik Kumbha Dzban Ryby Mina Czas Kala Purusza (wcielony czas) posiada kończyny odnoszące się do 12 znaków zodiaku. Są nimi kolejno:
|
27 Naksatry - księżycowe rezydencjeNaksatry (nachhatras) lub rezydencje księżycowe to 27 równych części nocnego nieba używanego w astrologii hinduskiej, z których każda jest identyfikowana przez jej gwiazdę (gwiazdy). Naksatry to podział Zodiaku na 27 części.
Historyczna (średniowieczna) astrologia hinduska wyliczała 27 lub 28 nakṣatrów. We współczesnej astrologii powszechnie stosuje się sztywny system 27 nakṣatrów, z których każdy obejmuje 13 ° 20 ′ ekliptyki. Brakująca 28. nakszatra to Abhijeeta. Każda nakṣatra jest podzielona na równe ćwiartki lub pady 3 ° 20 ′. Największe znaczenie ma Abhiśeka Nakṣatra, który jest królem innych naksatrów. Mówi się, że oddawanie czci i zdobywanie przychylności dla tego naksatry daje moc uzdrawiania wszystkich innych naksatrów i jest przedmiotem troski w astrologii predykcyjnej i łagodzeniu karmy.
Astrologia wedyjskaJyotisha lub Jyotishya (od sanskryckiego jyotiṣa, od jyóti- „światło, ciało niebieskie”) to tradycyjny hinduski system astrologii, znany również jako astrologia hinduska, astrologia indyjska, a ostatnio astrologia wedyjska. Termin astrologia hinduska jest używany jako angielski odpowiednik Jyotiṣa od początku XIX wieku, podczas gdy astrologia wedyjska jest terminem stosunkowo nowym, który wszedł do powszechnego użytku w latach siedemdziesiątych XX wieku wraz z samopomocowymi publikacjami na temat Āyurveda lub jogi.
Niektórzy zachodni uczeni uważają, że astrologia horoskopowa praktykowana na subkontynencie indyjskim wywodzi się z wpływów hellenistycznych po epoce wedyjskiej, a Vedanga Jyotishya, jeden z najwcześniejszych tekstów o astronomii w Wedach, pochodzi z ostatnich stuleci p.n.e. Jest to jednak punkt intensywnej debaty i wielu indyjskich uczonych uważa, że Jyotisha rozwinęła się niezależnie, chociaż mogła wchodzić w interakcje z grecką astronomią, a Vedanga Jyotishya została opracowana do 1200 roku p.n.e. Po wyroku Sądu Najwyższego Andhra Pradesh z 2001 r., Który faworyzował astrologię, niektóre indyjskie uniwersytety oferują obecnie zaawansowane stopnie naukowe z astrologii hinduskiej. Historia i podstawowe zasady
Jyotiṣa jest jedną z Vedang , sześciu pomocniczych dyscyplin używanych do wspierania rytuałów wedyjskich. Wczesna jyotía zajmuje się przygotowaniem kalendarza w celu ustalenia dat rytuałów ofiarnych, gdzie nie ma żadnych napisów dotyczących planet. Istnieją wzmianki o „demonach” powodujących zaćmienia w Atharvaveda i Chāndogya Upaniszad , ta ostatnia wspomina o Rāhu (cieniu uważanym za odpowiedzialne za zaćmienia i meteory). Termin graha , który jest obecnie rozumiany jako planeta, pierwotnie oznaczało demona. Rigveda wspomina również o demonie wywołującym zaćmienie, Svarbhanu , jednakże specyficzny termin graha nie był stosowany do Svarbhanu aż do późniejszych Mahabharaty i Ramayany . Podstawą astrologii hinduskiej jest pojęcie bandhu z Wed (pisma), które jest połączeniem między mikrokosmosem a makrokosmosem. Praktyka opiera się głównie na zodiaku syderycznym , który różni się od zodiaku tropikalnego używanego w zachodniej (hellenistycznej) astrologii tym, że dokonuje się korekty ayanāṁśa dla stopniowej precesji równonocy wiosennej . Astrologia hinduska obejmuje kilka niuansów podsystemów interpretacji i przewidywania z elementami, których nie ma w astrologii hellenistycznej, takich jak system księżycowych rezydencji ( Nakṣatra). Dopiero po przekazaniu astrologii hellenistycznej porządek planet w Indiach został ustalony w siedmiodniowym tygodniu. Hellenistyczna astrologia i astronomia przekazały również dwanaście znaków zodiaku rozpoczynających się od Barana i dwanaście miejsc astrologicznych rozpoczynających się od ascendentu. Pierwszym dowodem wprowadzenia astrologii greckiej do Indii jest Yavanajātaka datowana na wczesne stulecia naszej ery. Yavanajātaka ( dosł „ Powieści Greków”) została przetłumaczona z greckiego na sanskryt przez Yavaneśvaręw II wieku n.e. i jest uważany za pierwszy indyjski traktat astrologiczny w języku sanskryckim . Jednak jedyną wersją, która przetrwała, jest wersja wersetowa Sphujidhvaja, która pochodzi z 270 AD. Pierwszym indyjskim tekstem astronomicznym, który definiuje dzień tygodnia, była Āryabhaṭiya z Āryabhaṭa (ur. 476 ne). Według Michio Yano indyjscy astronomowie musieli być zajęci zindywidualizowaniem i sanskrytyzacją greckiej astronomii w ciągu mniej więcej 300 lat między pierwszą Yavanajataką a Āryabhaṭiya. Astronomiczne teksty z tych 300 lat zaginęły. Późniejsza Pancasiddhāntikā z Varāhamihiry podsumowuje pięć znanych indyjskich szkół astronomicznych z VI wieku. Astronomia indyjska zachowała niektóre ze starszych, przedptolemeuszowskich elementów astronomii greckiej. Głównymi tekstami, na których opiera się klasyczna astrologia indyjska, są wczesnośredniowieczne kompilacje, zwłaszcza Bṛhat Paraśara Horaśastra i Saravali autorstwa Kalyānavarmy . Horāshastra jest złożonym dziełem składającym się z 71 rozdziałów, z których pierwsza część (rozdziały 1–51) datowana jest na od VII do początku VIII wieku, a druga część (rozdziały 52–71) na późniejszy wiek VIII. Sarāvali również datuje się na około 800 CE. Angielskie tłumaczenia tych tekstów zostały opublikowane przez NN Krishna Rau i VB Choudhari odpowiednio w 1963 i 1961 roku. Wedanga (dewanagari वेदाङ्ग, człony Wedy) – grupa sześciu zbiorów naukowych tekstów wedyjskich najczęściej zaliczanych do smryti (tradycji dzieł ludzkich). Datowanie obejmuje VII - IV wiek. Zawierają sutry i śastry. Ich wiedzę poznaje brahmaćarja w okresie nauki u swojego guru.
Podział
Aranjaki
Aranjaki (sanskryt आरण्यक āraṇyaka, teksty pustkowi) – część kanonicznej literatury wedyjskiej, spisana w sanskrycie, stanowiąca zbiór tekstów fazy przejściowej, pomiędzy zawierającymi opisy obrzędów ofiarnych Brahmanami, a spekulacjami filozoficznymi Upaniszad. Nazwa „teksty pustkowi” (czasami mylnie tłumaczona jako „teksty leśne”) oznacza, że ich zawartość uważano za sekretną, przez co nie mogła być komunikowana osobom świeckim. Bramin chcący zapoznać się z Aranjakami musiał opuścić tereny zamieszkane i udać się w miejsce ustronne „skąd nie było widać dachów zabudowań”. Miejsce w kanonie Literatura wedyjska składa się z powstałych po sobie kolejno zbiorów (samhita), z których najstarszy Rygweda (hymny) poprzedził Samawedę (opis melodii i śpiewów), Jadźurwedę (formuły ofiarne) i Atharwawedę (formuły magiczne). W okresie późniejszym, dla każdego z tych zbiorów powstawały rozbudowane komentarze w formie Brahmanów (opis praktyk ofiarnych), Aranjak (mistyczne znaczenie obrzędów ofiarnych) i Upaniszad (spekulacje metafizyczne). Ponieważ każdy z komentarzy odnosi się bezpośrednio do jednej z właściwych samhit, wyróżnia się osobne Brahmany, Aranjaki i Upaniszady Rygwedy, Samawedy itd. Chociaż datowanie Wed jest niezwykle trudne, wiadomo jednak, że chronologicznie wraz z Upaniszadami Aranjaki tworzą tzw. wedantę (koniec, zwieńczenie Wed), co pozwala przypuszczać, że powstały w późnej fazie okresu wedyjskiego. Treść Tradycyjny ideał życia braminów, ale również przedstawicieli pozostałych wyższych warn (arya szlachetnych) wpisany został w doktrynę czterech, ściśle powiązanych z kanonem wedyjskim etapów życia (aśramy). Pierwsza aśrama to okres nauki, w którym student pod okiem nauczyciela zgłębiał przesłanie Wed, kolejna to życie domowe kiedy jako gospodarz i głowa rodziny składał przeznaczone bogom ofiary (Brahmany). Trzecia to nadejście wieku starczego, kiedy to dobry arya zostawał pustelnikiem i oddawał się pogłębionym studiom nad znaczeniem poszczególnych obrzędów (Aranjaki). Ostatnia to okres w którym czując zbliżającą się śmierć odsuwał się od zgiełku życia i przy pomocy praktyk ascetycznych próbował zgłębić naturę jedności z Brahmanem (Upaniszady). W związku z doktryną czterech aśram do niedawna jeszcze uważano, że przeważające w Aranjakach treści symboliczne, były ekwiwalentem obrzędów, których przebywający na medytacyjnym oddaleniu bramin nie był w stanie samodzielnie odprawiać (były zbyt złożone, wymagały większej ilości osób i specjalnych przyrządów)[5]. Współcześnie przyjmuje się jednak, że służyły one przede wszystkim pogłębionym i prowadzonym w odosobnieniu studiom nad symboliką, mistyką i znaczeniem poszczególnych rytuałów. Z czasem ten meta-rytualizm zaczął rozwijać się niezależnie i osiągnął formę właściwej Upaniszadom myśli spekulatywnej (co z kolei doprowadziło do krytyki i zaniku samego rytualizmu). Aditjowie (transliteracja Āditya, również Ādityadewa) – bóstwa hinduistyczne opisywane już w Wedach. Symbolizowali wtedy różne aspekty światła słonecznego, jak i niebiańskiego. Strażnicy ryty (prawa), wynagradzali pobożnych i sprawiedliwych i karali grzeszników.
W Wedach synowie Djausa i Aditi o złotej skórze. Początkowo wymienia się ich trzech, w późniejszym okresie ich liczbę zwiększono do siedmiu. Hymny Rygwedy wymieniają tylko następujące postacie: Waruna Mitra Arjaman Bhaga Daksza Anśa Surja lub Sawitar Rawi Do grona Aditjów, synów Aditi, bywają wliczani w Rygwedzie również bogowie: Mitra Waruna Dhata Arjaman Amśa Bhaga Indra Martanda W Brahmanach występuje ich dwunastu (dwadaśaditja, trl. dvādaśāditya) i uosabiali wtedy dwanaście miesięcy roku, byli to: Anśa, Arjaman, Bhaga, Daksza, Indra, Mitra, Puszan, Sawitar, Twasztar, Waruna, Wisznu, Wiwaszwant. |
